କବିତା – ଅଥର୍ବ ଅକ୍ଷୌହିଣୀ – ଅମ୍ରିତେଶ ଖଟୁଆ

କଣ ଥିଲା କିଛି
ଅନ୍ୟମନସ୍କତା,
ମୋ ପାଇଁ ସାଇତି ରଖିବାର
ତେବେ ଏତିକି ପାଇଟି ସାରିଦେଇ ଆସ
ସମାଦୃତ ସଞ୍ଜବେଳେ ତୁମ ଉଆସ ଉହାଡେ
ଯେଉଁଠି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟହୀନ ସବୁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟତା,
ପଳାତକର ପଦଚିହ୍ନ ଯେଉଁଠି ଆପଣାର
ଦେଖ ଦେଖ କର୍ଣ୍ଣପଟହ କାହାର
ଅଣ୍ଡାଳୁଛି ଆଖିଠାରକୁ ତା’ର ଆପଣାକୁ
ଶୀତଳଠୁ ବି ଆହୁରି ସନ୍ତେଇ ହେବାର
ଏକ ବୈଚିତ୍ର୍ୟ ଆଶାତୀତ ମୂର୍ଚ୍ଛନା ।

ଘୃଣ୍ୟ ତିନୋଟି ଆଖି
ମୋତେ କାଇଁ ଲାଗେ ରାତି ନଇଁ ଆସିଲାବେଳକୁ
କଳଙ୍କିକୁ ଠାରି ଦେଇ ଆସି
ପରେ ଫେରିବାର ଦ୍ଵାହି ସାଉଁଳେଇ,
ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବାର କରନ୍ତି
କୁଣ୍ଠାବୋଧର ଧୃଷ୍ଟତା,
ଏତିକି ପ୍ରାୟ ସେ ଚକ୍ଷୁଧୃଷ୍ଟ ତ୍ରିବିଧ ନିକର
କରନ୍ତି ଝିଙ୍ଗାସ ମୋ ଅତୀତକୁ
ସେହି ପରିସ୍ଥିତି, ପରିମିତ ଅନ୍ଧକାର
ସେହି ଅପରିଚ୍ଛନ୍ନ ଆବର୍ତ୍ତ!