ଭଜରାମ ସେଠୀ - ବଣମଲ୍ଲୀର ମହକ

କବିତା – ଜୀବନ ପଥେ – ଭଜରାମ ସେଠୀ

“ଖାଉଥାଅ ଅବା ଲହୁଣୀ ସର, କିବା ଖୁଆଘିଅ ଡାଲି ବେସର, ସବୁଦିଏ ଧନ ମାଟି ମା’ ତୋର ଜାଗି ଉଠ ବାବୁ କରି ବିଚାର” । ଥାଉପଛେ …

ରାମହରି ବର୍ମା ବହୁତ ଗରିବ କିନ୍ତୁ ସ୍ବାଭିମାନୀ ମଣିଷଟିଏ ଥିଲେ । ସେ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମୀ ଏବଂ ତାଙ୍କ ଚିନ୍ତାଶୀଳ ଉନ୍ନତ ଧରଣ; ମୁଁ ଭଲେ ଦାଦନ …

ପ୍ରକ୍ଷାଳିତ ନେତ୍ରେ ନିରେଖି ସେ ଦୃଶା ନଭଚୁମ୍ବୀ ଯୋଷାବର, ସ୍ରୋତନୀ ଶଯ୍ଯାରୁ କାଶତଣ୍ଡୀ ନେଇ କେଶେ ଖୋସେ ପ୍ରିୟା ମୋର । ସମୀର ସ୍ପର୍ଶେ ସେ ତଟିନୀ …

କେତେ ‘ତ’ ସୁନ୍ଦରୀ ଯଉବନ ନେଇ ଜନମିଲେ ମହୀ କୋଳେ,ଛଇଛଟା କରି ଅତର ସୁବାଷେ ବଞ୍ଚିଛି କି ରଙ୍ଗ ବଳେ ।ତନୂଦେହେ ତୋ’ର ଏ ଗର୍ବ କାହିଁକି …

ମୁଁ ଜଣେ କଳଙ୍କ ଅଧ୍ୟାୟର ନାୟକ ,ସ୍ତବ୍ଧ ପାହାଡ଼ରେ ଖୋଜି ବୁଲେ ହୃଦ୍ ସ୍ପନ୍ଦନ ,ନିର୍ଜନ ପଥେ ପଚାରିବାକୁ ପ୍ରଶ୍ନ ……କାହିଁକି……… ?????ଧାବମାନ ମୋ’ ଚଞ୍ଚଳ ମସ୍ତିଷ୍କ…… …

ମୋ’ ପ୍ରିୟାର ଘର ନଈ ଆରପାରି ପାହାଡ଼ ପାଦକୁ ଛୁଏଁ, ବଣରୁ ଝରଣା ସଧୀରେ ବହଇ ପ୍ରୀତି ଟିକେ ନେବା ପାଇଁ । ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ …