ଗଛ ଓ କାଠୁରିଆ

ପଲ୍ଲୀକବି ନନ୍ଦ କିଶୋର ବଳ

ରହ ଆରେ କାଠୁରିଆ ନ ପକାଅ ହାଣି,

ଶୁଣ କାନ ଡେରି ଥରେ ଏ ଗଛ କାହାଣୀ ।

ନ ଫୁଟୁ ପଛକେ ବାସଫୁଲ ଗଛ ଦେହେ,

ନ ଉଡ଼ୁ ପଛକେ ମଧୁମକ୍ଷିକା ସେନେହେ ।

ବସି କୁହୁକୁହୁ ତାନେ ନବ ମଧୁକାଳେ,

ନ ଗାଉ କୋକିଳ ପଛେ ଫୁଲଭରା ଡ଼ାଳେ ।

ନ ଫଳୁ ପଛେ ଏ ଗଛେ ମିଠାମିଠା ଫଳ,

ଖରାବେଳ ବାଟୋଇ ତ ବସେ ଏହା ତଳ ।

ଛାଡ଼ି ଯାଅ କାଠୁରିଆ ନ ପକାଅ ହାଣି,

ଶୁଣ କାନ ଦେଇ ଥରେ ଏ ଗଛ କାହାଣୀ ।

କାଠୁରିଆ ନ ହାଣ ସେ ଗଛ, ରହ ରହ,

ତାହାକୁ ଲଗାଇ ଗଲେ ପିତୃପିତାମହ ।

କେତେ ଦୁଃଖ ସୁଖ ସେ ଯେ ଦେଖିଛି ଆମ୍ଭର,

କେତେ ଝିଅ ପୁଅ କେତେ ଯାତ ବିଭାଘର ।

ମନେ ପଡ଼େ ପିଲାଦିନ ଏହାରି ମୂଳରେ,

ଖେଳୁଥିଲି ମୁହିଁ ଖେଳ ସାଥୀ ଗହଳରେ ।

ଏବେ ବାଲ୍ୟକାଳୈ ପୋଥି ଧରି ଛାଇ ତଳେ,

ପଢ଼ଇ ବସି ମୁଁ ସଞ୍ଜ ସକାଳେ ନିଶ୍ଚଳେ ।

କାଠୁରିଆ ନ ହାଣ ସେ ଗଛ, ରହ ରହ,

ଦେଖିଅଛି ଏ ଗଛ ମୋ ପିତୃପିତାମହ ।

ନ ହାଣ ଏ ଗଛ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ,

ଥାଉ ମୁଁ ଜୀବନେ ଗଛ ନ ପାରିବ ହାଣି ।

ପୂରୁବ ଆକାଶେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦେ ପ୍ରଭାତରେ,

ଉଠନ୍ତି ପକ୍ଷୀଏ ରାବି ଏହାରି ଡାଳରେ ।

ଯାଅ ଯାଅ କାଠୁରିଆ ଏ ଗଛ ନ ହାଣି,

ରଖିବି ଏ ଗଛ ମୁହିଁ ସତ୍ୟ ମୋର ବାଣୀ ।