ନୀରବ ଝଡ

ନୀରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା କହି ଯେ ହୁଏନା

ଜଳାଏ ସାରା ଅନ୍ତର

ନୀରବ ମଣିଷ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି

ପାଲଟି ଯାଏ ପଥର ।

ନୀରବ ରହିଛି ବୋଲି ଯେ ତାହାକୁ

ଭାବନି ନିର୍ଜୀବ ଟିଏ

କେମିତି ଜୁଝୁଛି ନିଜ ସହ ନିଜେ

ବୁଝିକି ପାରିବ କିଏ ?

ନୀରବର ଝଡ ଭାଙ୍ଗେ ହୃଦ ବାଡ଼

ତରଳେ କଠିନ ଶିଳା

ଦୁନିଆର କେତେ ସହି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ

ସ୍ନାୟୁରେ ଉଠଇ ବିଳା ।

ରହିଛି ନୀରବ ବୋଲି ନ ଭାବିବ

ପଥରରେ ଗଢ଼ା ଦେହ

ନୀରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୁଃଖର ଖଜଣା

ମାପିହୁଏ ନାହିଁ କୋହ ।

ବରଣ କରିଛି ନିଜକୁ ହରେଇ

ପିନ୍ଧିଛି ମୁକର ବସ୍ତ୍ର

ଅସୁବିଧାର ଯେ ସମାଧାନ ବୋଲି

ନୀରବ ବାଛିଚି ଅସ୍ତ୍ର ।

ଝରଣା ପରିକା ବହୁ ଥିବ କୋହ

ଚିରିଦେଖ ତାର ଦେହ

ଶକ୍ତ ଶରୀରରେ ନୀରବର ଝଡ଼

ଝରାଉ ଥିବ ଯେ ଲୁହ ।

ଡମ୍ବରୁର ତାଣ୍ଡବ ଶବ୍ଦ ତା ଦେହେ

ଅହରହ ବାଜୁଥିବ

ଦୁଃଖ, ଯାତ୍ରଣାରେ ରକ୍ତ କଣିକା ଯେ

ଜଳ ରୂପ ନେଉଥିବ ।।