Find On Web

Blog Posts (108)

Products (27)

Events (3)

Other Pages (13)

Forum Posts (4)

108 results found with an empty search

କଥା ଏତିକି - ପ୍ରଥମ ଭାଗ
କୁଣିଆ ମଇତ୍ରରେ ଘର ଉଛୁଳି ପଡୁଛି । ଚିତ୍ରଲେଖା ମନରେ ସୁଖ ନାହିଁ । ଶ୍ରାବଣୀର ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେଖାନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଶ୍ରାବଣୀ କଥା । କି ଉତ୍ତର ଦେବ ଚିତ୍ରଲେଖା । ନା କହିପାରୁଛି ନା କାନ୍ଦିପାରୁଛି । ସତରେ କଣ ଶ୍ରାବଣୀର ଅନୁପସ୍ଥିତ ଚିତ୍ରଲେଖାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି ? ନା.... ଚିତ୍ରଲେଖା ଭାବନାର ଉପସ୍ଥିତ ହିଁ ତାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । [କ୍ରମଶଃ...] ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ମିଶ୍ର ଭୁବନେଶ୍ୱର
ଦୁଇ ଦିନିଆଁ ଜୀବନ୍
ଜୀବନ୍ ଆଏତ ପାଏନ୍ ଫୁଟକା ମୁନୁଷ୍ ଭରମେଁ କେତେ, ଜନମ୍ ଥିଲେ ତ ମରନ୍ ଟେ ଅଛେ ପରଭୁ ହେଲେ ବି ସତେ । ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ କୁଟୁମ୍ ବାଟୁମ୍ ସବୁତ ଆଏ ବେକାର୍ , ପରାନ୍ ଛାଡଲେ ଅଛୁଆଁ କହେବେ କରବେ ଛିଛିକାର୍ । ମଶାନର୍ ଜୁଏ ସଜା ହେଇଥିବା ଖଇ ଝିଂଟି ନେବେ ବୁହି, ଜନମ୍ ମରନ୍ ଦୁଇଟା ଜିନିଷ୍ ଦୁନିଆଁରେ ସତ୍ ଭାଇ । କିଏ କହୁଥିବା ବନେ ଲୁକ୍ ଥିଲା କିଏ ଦେଉଥିବା ଗାଲି, କିଏ କାନ୍ଦୁଥିବା ଗୁଲ୍ ଗୁଲା ହେଇ କିଏ ମାରୁଥିବା ତାଲି । ଜିଇଁ ଥିବା ଯାଏ ଜପ ରାମ୍ ନାମ୍ ଜୀବନ୍ ଟା ହେବା ସାର୍ , ମୁନୁଷ୍ ଜୀବନ୍ ତ ଦୁଇ ଦିନିଆଁ ଛାଡ୍ ଲୁଭ୍ ଅହଁକାର୍ ।
ବଧୁବେଶ
ସ୍ମୃତି ଆଉ ଭାବନାର ନଈ କୂଳେ କୂଳେ ଝରି ଝରି ଯାଉଥିଲା ନିରାଶାର ବାଲି ଶୂନସାନ ନଈପଠା ନିଃଶବ୍ଦ ସେ କାଶତଣ୍ଡୀ ବଣ ରହି ରହି ବାଜୁଥିଲା ବିରହ ବାଂଶୁରୀ ବସିଥିଲି ଏକା ଏକା ଚାହିଁରହି ତୁମର ସେ ଫେରିବା ବାଟକୁ ସେବେଳେ ଫେରିଲ ତୁମେ ପ୍ରୀତିଫୁଲ ହାତେ ଧରି ଛିନ୍ନ କରି ଦୁନିଆଁର ସବୁ ବନ୍ଧନକୁ ଟିକି ଟିକି ଓଠ ମେଲି କହିଥିଲ ଦେଖ ପ୍ରିୟ ତୁମପାଇଁ ହସ୍ତ ପଦୁ ଖୋଲିଛି ମୁଁ ଅନାବନା ସମ୍ପର୍କର ବେଡି ଯା ବଦଳେ ପିନ୍ଧିଅଛି ବ୍ୟଥାର ପାଉଁଜି ଆଉ ବେଦନାର ଚୁଡି ଲଗାଇଛି ମଥାରେ ମୋ କଳଙ୍କ ସିନ୍ଦୁର କୋହ ମୋର ଛାତିର ଭୂଷଣ ପୁଣି ଲୁହକୁ କରିଛି ଦେଖ ନୟନରେ କଜ୍ଵଳର ଗାର ଦେହ ଢାଙ୍କି ଅଛି ଦେଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ରେଶମୀ ଶାଢୀରେ ପାଦ ଆଉ ହାତର ଆଙ୍ଗୁଠି ସଜାଇଛି ଜ୍ଵାଳାର ଝୁଣ୍ଟିଆ ଆଉ ହତାଶା ମୁଦିରେ ବାକି ଯାହା ରହିଗଲା ଦେଖି ତୁମେ ଖଞ୍ଜି ଦିଅ ନିଜ ହାତେ ମୋହରି ଦେହରେ ବଧୁ ବେଶ କରି ନେଇ ବସାଅ ଗୋ ମତେ ନେଇ ବୟସର ଫୁଲ ବିଛଣାରେ ତୁମକଥା ଶୁଣି ଯେବେ ମଥାରେ ଟାଣିଲି ତୁମ ଦୁଃଖର ଓଢଣା ପୁଣି ମୋ ଦେହର ରକତକୁ କଲି ତୁମ ପାଦରେ ଅଳତା ଚାହିଁ ମତେ ହସିଦେଲ ମୋ ଛାତିରେ ଢଳି ପଡି ନରମ କଣ୍ଠେ କହିଲ ଜୀବନ ଦୀପରେ ଆମେ ବିଶ୍ଵାସର ଘିଅ ଢାଳି ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ଜାଳୁଥିବା ପ୍ରେମର ସଳିତା
କଥା ଏତିକି - ତୃତୀୟ ଭାଗ
ଚିତ୍ରଲେଖା ସ୍ୱାମାଜୀଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ପ୍ରଶ୍ନ କଲା । ସ୍ୱାମୀଜୀ ସବୁ କଣ ମୋରି ଦୋଷ । ଶ୍ରାବଣୀ ଯେପରି ବ୍ୟବହାର କରୁଛି ଗୋଟେ ମା ହୋଇ କେମିତି ସହିବି । ତା'ପାଇଁ ମୁଁ କଣ ନକରିଛି ! ସୁଖଦବା କଥା ଛାଡ଼ନ୍ତୁ, ପ୍ରତିମୁହର୍ତ୍ତରେ ମୋତେ ଦୁଃଖ ଦେଇ ଚାଲିଛି । ମୋ କଷ୍ଟ କଣ ସବୁ ବୃଥା । ସ୍ୱାମୀଜୀ : ଚିତ୍ରଲେଖା ତିନିଦିନ ହେଲା କେବଳ ତୁମର ଦୁଃଖ ଶୁଣିଆସୁଛି । ତୁମ ଜୀବନ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣିଲି ନାହିଁ । ଚିତ୍ରଲେଖା ଆଖିରୁ ଦୁଇଧାର ଲୁହ ଗଡ଼ିଗଲା । କାନିରେ ଲୁହ ପୋଛି, ତାଜୀବନ କଥା ଆରମ୍ଭ କଲା...। ପୁରୀ ଜ଼ିଲ୍ଲା ଅସ୍ତରଙ୍ଗ ସମୁଦ୍ରକୁଳ ନିକଟ ଏକ ଆଖ୍ୟାତ ପଲ୍ଲୀ ଗ୍ରାମରେ ନିମ୍ନମଧ୍ୟବିତ ପରିବାରରେ ମୋର ଜନ୍ମ । ଆମେ ତିନି ଭଉଣୀ, ମା ଓ ବାପାଙ୍କୁ ନେଇ ଆମର ଛୋଟ ପରିବାର । ବାପା ଗାଁ ପାଖ ଏକ ଚିଙ୍ଗୁଡ଼ି କମ୍ପାନୀରେ ଚୌକିଦାର ଚାକିରୀ କରନ୍ତି । ମା ପରଘରେ କାମକରେ । ତିନିଭଉଣୀଙ୍କ ଭିତରେ ମୁଁ ବଡ଼ । ଆମେ ତିନି ଭଉଣୀ ଭଲ ପାଠ ପଢ଼ୁଥିଲୁ । ବିଶେଷକରି ମୁଁ ଦୁଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ଠାରୁ ଭଲ ପଢ଼ୁଥିଲି । ବାପା ମା ଆମ ପାଠପଢ଼ାରେ ସେମାନଙ୍କର ସମସ୍ତ କଷ୍ଟାର୍ଜିତ ରୋଜଗାର ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାରେ କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରୁନଥିଲେ । ଦୁଃଖକଷ୍ଟେ ଜୀବନ ଆମର ବିତିଯାଉଥିଲା । ଆମ ଗାଁ ର ସତ୍ୟକାମ ଭାରି ଭଲପିଲା ଥିଲା । ଭଲ ବି ପଢୁଥିଲା । ସେ ଯେଉଁଦିନ ଗାଁ ପାଖ ସହରରେ ଚାକିରୀ ପାଇଲା ସାରା ଗାଁ ଲୋକ ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ପଡିଥିଲେ, ସବୁଠୁ ବେଶୀ ଖୁସି ହୋଇଥିଲା ମୋ ମାଆ । ଦିନେ ରାତିରେ ମାଆ ବାପାଙ୍କୁ କହୁଥିଲା : ହେଇଟି ଶୁଣୁଚ ଚିତ୍ରଲେଖାକୁ ଏକୋଇଶି ପୁରି ବାଇଶି ଚାଲିଲାଣି ଆମର ଯୋଉ ଅବସ୍ଥା ଝିଅ ବୋଝକୁ କେତେଦିନ ଆମେ ସମ୍ଭାଳି ପାରିବା । ହାତକୁ ଦୁଇହାତ କରିଦେଲେ ଝିଅ ଜଂଜାଳରୁ ଟିକେ ହାଲକା ହୋଇଯିବା, ପଛକୁ ପଛ ଏ ସାନଦୁଇଟା । ତାଙ୍କ କଥା ମୁଁ ଭାବିପାରୁନି । ସତ୍ୟକାମ ଭାରି ଭଲପିଲା ସରକାରୀ ଚାକିରୀ କଲାଣି ତୁମେ ତା ବାପାଙ୍କୁ ଚିତ୍ରଲେଖା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦଉନ । ବାପା କହୁଥିଲେ : ବହୁତ ଭଲ ପ୍ରସ୍ତାବ ଯେ... ଯେ କଣ ବଢିଲା ପୁଅ ଝିଅ ଘରେ ଥିଲେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେବାଟା କଣ ଭୁଲ କଥା। ମାଆ କହିଲା । ଦିନେ ମାଆ କଥା ମାନି ବାପା ମୋ ପ୍ରସ୍ତାବ ସତ୍ୟକାମ ବାପାଙ୍କୁ କହିଲେ । ଡେରି ଟିକେ ହେଲା ସିନା ସତ୍ୟକାମ ବାପା ରାଜି ହେଲେ । ସର୍ତ୍ତ ରହିଲା ମୋଟର ସାଇକେଲ, ଘଣ୍ଟା, ସୁନାମୁଦି, ଚେନ ଜୋଇଁକୁ ବାପା ଦେବେ । ବାପାଙ୍କର ହୋସ ଉଡ଼ିଗଲା । ମାଆ କହିଲା ହଁ ଦିଆହେବ । ବାପା - କେମିତି ମାଆ - ତୁମେ over time କରିବ। ଆଉ ଦଶ ଘର ମୁଁ ଅଧିକା କାମ କରିବି । ମୋ ବାହାଘର ସୁରୁଖୁରୁରେ ହୋଇଗଲା । ସର୍ତ୍ତର ଦୁଇଟିକୁ ଛାଡି । ବାପାଙ୍କ ଗୁହାରୀ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥିଲା ଦୁଇମାସର ମହଲତ ବିନିମୟରେ ସତ୍ୟକାମ ବାପାଙ୍କ ମାନବିକତା ମୂଲ୍ୟବୋଧ ବିନିମୟରେ । ଏକ ସୁନାମୁଦି, ଦୁଇ ସୁନା ଚେନ । ତେଲିଙ୍ଗି ବାଇଦ ବାଜା, ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ଓ ସଭିଙ୍କ ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ ଭିତରେ ମୋ ବାହାଘର ସରିଗଲା । ଝିଅ ବିଦାୟ ସମୟ ପାଖେଇ ଆସିଲା । ସାତସମୁଦ୍ରର ଲୁହ ମୋ ଆଖିରେ । ବାପା ମାଆଙ୍କ ମୁହଁକୁ ମୁଁ ଚାହିଁ ପାରିନଥିଲି । ଓଢଣାକୁ ଟାଣିଦେଉଥିଲି । ବାପା ମୋ ମୁହଁ ଦେଖିବାକୁ କେତେ ବିକଳ ହଉଥିଲେ ତା ଜାଣିବି ଓଢଣାକୁ ଜୋରରେ ଧରିଥିଲି । ଜାଣିଥିଲି ଥରେ ଓଢଣା ଛାଡିଦେଲେ ଲୁହର ବନ୍ୟାରେ... କଣ ଗୋଟେ ହୋଇଯିବ । ବାପାଙ୍କର ବାରମ୍ବାର ମୋ ମୁହଁ ଦେଖିବା ଓ ଓଢଣା ଭିତରେ ମୋ ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଇ ରଖିବାର ଚେଷ୍ଟାରେ ଉପସ୍ଥିତି ସବୁ ଲୋକମାନେ କଥା ହେଉଥିଲେ ସତରେ ବାପ ମାଆ କି ସଂସ୍କାର ଶିଖାଇଛନ୍ତି । ଶେଷକୁ ମୁଁ ହାରିଗଲି । ବାପା ମୋ ମୁହଁ ଦେଖିଦେଲେ । କୁଆଡେ ଗଲା ସେ ସାତସମୁଦ୍ରର ଲୁହ ମୋ ଆଖିରୁ !!! ସତେକଣ ଦଧୀଚି ମୁନି ଗୋଟିଏ ଚଳୁରେ ଶୋଷି ନେଇଗଲେ । ବାପାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ନିରେଖି ଦେଖିଲି । ମୋର ସବୁ ଲୁହ ସବୁ କାନ୍ଦ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା । କେମିତି ମୁଁ ଶୂନ୍ୟଗର୍ଭା ହୋଇଗଲି । ମୋ ଆଖିରେ ନାଚିଗଲା ବାପା ମାଆଙ୍କ ନିରୀହ ମୁହଁ । ମୋ ସୁଖ ନିଲାମ ହୋଇଗଲା, ବାପାଙ୍କ over time ଓ ମାଆର ଦଶଘର ବାସି ପାଇଟିରେ । ସବାରୀ ଭିତରେ ଅର୍ଦ୍ଧ ଚେତନ ଅବସ୍ଥାରେ ଶାଶୁଘରକୁ ଗଲି । ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦି ସ୍ୱାମୀଜୀଙ୍କ ଗୋଡ଼ତଳେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିବାକୁ ଲାଗିଲା ଚିତ୍ରଲେଖା । ମୋ ସୁଖସଂସାର ବେଶୀଦିନ ରହିଲାନି ସ୍ୱାମୀଜୀ... ମୁଁ ମୋ ଜୀବନ କଥା ଆଜି କହିପାରିବିନି । ମୋତେ କ୍ଷମା କରିବେ । କାଲି କହିବି । [କ୍ରମଶଃ...] ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ମିଶ୍ର ଭୁବନେଶ୍ୱର
କଥା ଏତିକି - ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗ
ଗୋଟିଏ କଥା ଚିତ୍ରଲେଖା ମନରେ ବାରମ୍ବାର ପ୍ରତିଧ୍ୱନିତ ହେଉଛି । ଶ୍ରାବଣୀର ଅନୁପସ୍ଥିତି ଦୁଃଖର କାରଣ ନୁହେଁ । ମୋ ଭାବନାର ଉପସ୍ଥିତି ଦୁଃଖର କାରଣ । ତେବେ ଭାବନାର ଉପସ୍ଥିତିକୁ କିପରି ଏଡାଇ ହେବ । ପ୍ରଶ୍ନ ରଖିଲା ସ୍ୱାମୀଜୀଙ୍କ ଆଗେ ଚିତ୍ରଲେଖା । ସ୍ୱାମୀଜୀଙ୍କ ଉତ୍ତର - ଭାବନା ଏଡାଇବା ଅସମ୍ଭବ । ଚିତ୍ରଲେଖା - ତେବେ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି କିପରି ? ସ୍ୱାମୀଜୀ - ଭାବନାକୁ ଏଡାଇଦେଲେ ଏ ପୃଥିବୀ ସ୍ଥାଣୁ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ମୋ ପାଖକୁ କେମିତି ଆସିଛ ? ଚିତ୍ରଲେଖା - ମୋ କାରରେ । ସ୍ୱାମୀଜୀ - ଭାବନା ନଥିଲେ କାର ପ୍ରସ୍ତୁତି ହୋଇ ପାରିନଥାନ୍ତା । ପୃଥିବୀରେ ରହିବା, ଖାଇବା, ପିନ୍ଧିବା, ଗମନାଗମନ, ଶିକ୍ଷା ଓ ମନୋରଞ୍ଜନ ସୃଷ୍ଟି ପଛର ମୂଳ ରହସ୍ୟ କେବଳ ଭାବନା । ଚିତ୍ରଲେଖା - ତାହେଲେ ଭାବନା କିପରି ଦୁଃଖର କାରଣ ? ସ୍ୱାମୀଜୀ - ଭାବନା ଯେତେବେଳେ କାମନାରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇଯାଏ ସେତେବେଳେ ଏହା ଦୁଃଖର କାରଣ ହୋଇଯାଏ । ଚିତ୍ରଲେଖା - ଭାବନା କିପରି କାମନାରେ ପରିଣତ ହୁଏ ? ସ୍ୱାମୀଜୀ - ଭାବନା ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଓ ମୋର ହୋଇଯାଏ ସେତେବେଳେ ଏହା କାମନାରେ ପରିଣତ ହୁଏ । ମନରେ କାମନା ଦୀର୍ଘ ଦିନ ବସା ବାନ୍ଧିଲେ ଏହା ଧୀରେ ଧୀରେ ତୁମ ଚରିତ୍ର ହୋଇ ସବୁସମୟରେ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଦିଏ । ଏବେ କୁହ ତୁମ ଦୁଃଖର ଜନନୀ କିଏ ? ଶ୍ରାବଣୀ ନା ତୁମେ । ଏତିକି କହି ସ୍ୱାମୀଜୀ ଆଶ୍ରମର ଭିତର କୋଠରୀକୁ ଚାଲିଗଲେ । [କ୍ରମଶଃ...] ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ମିଶ୍ର ଭୁବନେଶ୍ୱର
ବାଇକ
କାର୍ତ୍ତିକ ମାସ... ପୁଅ, ଚାଲୁନୁ ଟିକେ ପୁରୀ ଯାଇ କାଳିଆକୁ ଦର୍ଶନ କରି ଆସିବା... ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଘରକୁ ପଶୁ ପଶୁ ବାପା ମୋର ଏମିତି କିଛି ଗୁଡିଏ କଥା ମୋତେ କହିଲେ । ମୁଁ କହିଲି ହଉ ଠିକ ଅଛି ଆସନ୍ତା କାଲି ସୋମବାର, ଆମେ ବାପ ପୁଅ ମିଶି ବାଇକ ରେ ପୁରୀ ଯିବା । ମୋ କଥା ଶୁଣି ବାପାଙ୍କ ଆନନ୍ଦ କହିଲେ ନସରେ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବାପା ଗାଧୁଆ ପାଧୁଆ ସାରି ଠାକୁର ପୂଜା କରିଲେଣି । ଆଉ କିଛି ସମୟପରେ ଆମେ ମିଶି ପୁରୀ ଯିବୁ ଜଗନ୍ନାଥ ଦର୍ଶନ କରିବାକୁ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୋର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲି ପୁରୀ ଅଭିମୁଖେ ଯାତ୍ରା କରିବା ପାଇଁ । ମୋର ହୋଣ୍ଡା ସାଇନ ବାଇକଟିକୁ ଟିକେ ପୋଛାପୋଛି କରିବା ପରେ ମୋ ବାପା ମୋ ବାଇକରେ ଫୁଲପାଣି ଦେଇ ପୂଜା କରିଦେଲେ । ଏମିତିରେ ସବୁଦିନ ମୋର ଦୁଇଟି ଯାକ ବାଇକକୁ ମୋ ବାପା ସଦାବେଳେ ସକାଳୁ ଫୁଲପାଣି ଦେଇ ପୂଜା କରିଥାନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ମୋ ବାଇକ ଦୁଇଟି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ମୋ ବାପା ପୂଜା କରନ୍ତି, ମନେ ମନେ ବହୁତ ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କରନ୍ତି । ଆଉ ଡେରି ନକରି ବାହାରି ପଡିଲୁ ପୁରୀ ଅଭିମୁଖେ । ମୋ ବାପା ମୋ ପଛରେ ବାଇକରେ ବସିଥାନ୍ତି । ପ୍ରାୟତଃ ଆମେ ଚନ୍ଦନପୁର ପାଖାପାଖି ହୋଇ ଗଲୁଣି । ମୋତେ ଏମିତି କିଛି ଅନୁଭବ ହେଲାକି, ମୋ ବାପା ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ବାଇକର ଗତିକୁ ଧୀର କରି ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି । ତାପରେ ବାଇକଟିକୁ ଷ୍ଟାର୍ଟ ବନ୍ଦ କରି ଠିଆ ହୋଇଗଲି । ବାପା ପଚାରିଲେ... - ପୁଅ ଏଠି କାହିଁକି ଗାଡି ରଖିଲୁ ? ମୁଁ କିଛି ନ କହି ମୋ ଆଖି ଦୁଇଟି ବାପାଙ୍କର ମୁହଁକୁ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ମୋ ବାପାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଦେଖୁଥିଲି, ଠିକ ସେହି ସମୟରେ ମୋ ବାପାଙ୍କ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଗୁଡିକ ଅମାନିଆ ହୋଇ ତଳେ ପଡିଯାଉଥିଲା । ବାପାଙ୍କର ଏଇ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ମୁହଁଟି ଦେଖିବାକୁ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା ମତେ । ମୁଁ ବାଧ୍ୟହୋଇ ବାପାଙ୍କୁ କାନ୍ଦିବାର କାରଣଟି ପଚାରିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହୁଅନ୍ତେ... ବାପା ମୋତେ କହିଲେ, - ନାଇଁରେ... ତୋ ପିଲାଦିନ କଥା ଟିକେ ମନେ ପଡିଗଲା ତ... ଆପେ ଆପେ ମୋ ଆଖିରୁ ଟିକେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସିଲା... ମୋ ପିଲାଦିନ କଥା ମନେ ପକାଇ ମୋ ବାପା କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି... ! ମତେ କାହିଁ ଏସବୁ ଟିକେ ଅବୁଝା ଲାଗୁଥିଲା । ମୁଁ ବାପାଙ୍କୁ ପଚାରିଲି, "ବାପା ମୁଁ ଏମିତି କଣ କରିଥିଲି ଯେ.. ଆପଣ ମୋ ପିଲାଦିନ କଥା ମନେ ପକାଇ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ? ମତେ ସତ କୁହ ବାପା... କଣ ଏମିତି ଘଟିଥିଲା କି ମୋ ପିଲାଦିନେ ??" ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ ଛାଡି ସେଇ ସ୍ମୃତି ଭିତରେ ସାଉଁଟୁଥିବା ଘଟଣାଟି ବାପା ଗପି ଚାଲିଲେ... ତୁ ସେତେବେଳେ ସପ୍ତମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲୁ, ଆଉ ଆମ ପରିବାର ବି ବହୁତ ଅଭାବ ଅନାଟନ ମଧ୍ୟରେ ଗତି କରୁଥାଏ । ଏମିତିକି ଖୁସିରେ ଦୁଇ ଓଳି ମଧ୍ୟ ପେଟପୁରା ଖାଇବାକୁ ମିଳୁ ନ ଥାଏ । ମୁଁ ପାଞ୍ଜି ବସ୍ତାନିଟିକୁ ଧରି ପାଦରେ ଚାଲି ଚାଲି ଗାଁ ସାରା ବୁଲୁଥାଏ । ମୋ ଜେଜମାନଙ୍କ ଦୁଆରୁ ଯାହା ଦି ପଇସା ରୋଜଗାର କରେ, ସେଥିରେ ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ଆମେ ଚଳିଯାଉ । ଏସବୁ ଦେଖି ତୋ କକେଇ... ମାନେ... ମୋ ସାନଭାଇ ଗୋଟିଏ ଏଭୋନ ସାଇକେଲଟିଏ ମୋ ଯିବା ଆସିବା ପାଇଁ ଦେଇଥିଲା । ସେହି ସାଇକେଲଟିକୁ ମୁଁ ବହୁତ ଯତ୍ନର ସହ ରଖିଥାଏ । କାରଣ ସାଇକେଲଟିଏ କିଣିବା ମୋ ପକ୍ଷରେ ବହୁତ କଷ୍ଟ ସାଧ୍ୟ ଥିଲା । ତେଣୁ ମୋ ସାନଭାଇ ମୋତେ ଦେଉଥିବା ସାଇକେଲଟିକୁ ମୁଁ ଖୁବ ଯତ୍ନ ସହକାରେ ରଖୁଥିଲି । ଦିନକର କଥା... ତୁ ସେଇ ସାଇକେଲଟିକୁ ନେଇ ଆମ ଗାଁ ଗୋପୀ ବଳିଆରସିଂହ ପୋଖରୀକୁ ଗାଧୋଇବାକୁ ଯାଇଥିଲୁ । ହେଲେ ଏତେ ସମୟ ହେଲା ଗଲୁଣି, ତୁ ଗାଧୋଇ ନଫେରିବାରୁ, ମୁଁ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ସେଇ ପୋଖରୀକୂଳକୁ ତୋ ପାଖକୁ ଗଲି । ଦେଖିଲି, ତୁ ସେଠି ବସି କାନ୍ଦୁଛୁ । ମୁଁ ସେତେବେଳେ ତୋ ଉପରେ ଭୀଷଣ ଜୋରରେ ରାଗିଥାଏ । ଏତେ ସମୟ ଡେରି ହୋଇଥିବା ଯୋଗୁଁ, ତତେ କାନ୍ଦିବାର କାରଣ ପଚାରିଲି । ତୁ ଡରି ଯାଇ ମୋତେ ଉତ୍ତର ଦେଲୁ ଯେ, "ବାପା.. ସାଇକେଲ ଚାବିଟି କୁଆଡେ ହଜି ଗଲା... ଖୋଜି ଖୋଜି ପାଉନି... ।" ମୁଁ ତୋ ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ଆହୁରି ଭୀଷଣ ଜୋରରେ ରାଗିଯାଇ ତତେ ବାଡ଼େଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲି । କାରଣ ସାଇକେଲରେ ନୂଆ ଚାବିଟିଏ କିଣି ଲଗେଇବାର କ୍ଷମତା ମୋର ନଥିଲା । ତେଣୁ ରାଗରେ ତତେ ବହୁତ ପିଟିଲି । ତୁ ସେତେବେଳେ ବିକଳ ହୋଇ କେବଳ ଏତିକି କହୁଥିଲୁ ଯେ, "ବାପା ମୋତେ ଆଉ ମାର ନାହିଁ... ମୁଁ ଆଉ ସେ ସାଇକେଲ ଚଲେଇବି ନାହିଁ... ମୋତେ ଛାଡିଦିଅ ବାପା... ।" ତଥାପି ମୋର ରାଗର ମାତ୍ରା କମି ନଥାଏ । ତୁ ବିକଳ ରେ ସେ ବିଲ ଗହିର ଆଡେ ଦଉଡି ଚାଲି ଯାଉଥିଲୁ । ତଥାପି ମୁଁ ତୋ ପଛରେ ଗୋଡେଇ ଗୋଡେଇ ତତେ ବାଡେଇ ଚାଲିଥାଏ । ଶେଷରେ ମୋ ମାଡ଼ରେ ତୁ ଚର ଚର କରି ମୁତି ପକେଇଲୁ । ତଥାପି ମୋ ରାଗ ଶାନ୍ତ ହେଉ ନଥାଏ । ହଠାତ ଦେଖିଲି, ତୁ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇ ପଡିଗଲୁ । ଆଉ କିଛି କଥାବାର୍ତ୍ତା ବି କରିଲୁନି । ଏ ସବୁ ଦେଖି ମୁଁ ଆଉ କେମିତି ସହିଥାନ୍ତି । ତତେ କାନ୍ଧରେ ବସେଇ ଘରକୁ ନେଇଆସିଲି । ସେତେବେଳେ ତୁ ଚେତାଶୂନ୍ୟ ହୋଇପଡିଥିଲୁ । ବୋଉ ଆଉ ମୁଁ ମିଶି ତତେ ଚେତା ଫେରେଇଲୁ । ଚେତା ଆସିବା ପରେ, ତୁ ଉଠି ବସିଲୁ ଆଉ ଆଖି ମିଟି ମିଟି କରି ଆମକୁ ଅନେଇଲୁ, ଆଉ କହିଲୁ ବାପା ମୋତେ ଆଉ ମାର ନାହିଁ । ମୁଁ ଆଉ କେବେ ସେ ସାଇକେଲ ଧରିବିନି, କି ଚଲେଇବି ନାହିଁ । ଆଉ ସେବେଠାରୁ ସେଇ ସାଇକେଲ ପ୍ରତି ତୋର ଖୁବ ଘୃଣା ଭାବ ଚାଲିଆସିଲା । ତୁ ଆଉ କେବେ ବି ସେ ସାଇକେଲକୁ ଛୁଇଁଲୁ ନାହିଁ । ହେଲେ, ଆଜି ତୋ ପରିଶ୍ରମ ବଳରେ ଯେଉଁ ବାଇକ କିଣିଛୁ... ମୁଁ ତୋ ପଛରେ ବସି ଆଜି ସବୁଆଡେ ଯାଇପାରୁଛି ତ.... ତୋର ସେଇ ପିଲାଦିନ କଥା ଗୁଡିକ ହଠାତ ମନେ ପଡିଗଲା... ହୃଦୟଟା ବେଦନାକ୍ତ ହେଇଗଲା... ଆଖିର ଲୁହ ଗୁଡାକ ଆଉ ଅଟକେଇ ପାରିଲିନି... । ବାପାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ଖୁସିରେ ମୋ ଆଖି ବି ଲୁହରେ ଜକେଇ ଆସିଲା । ବାପା ପୁଣି କହି ଚାଲିଲେ, "ମୁଁ ଚାହୁଁଥିଲି, ତୁ ମଣିଷ ଭଳି ମଣିଷଟିଏ ହୁଅ । ମୋ ଭଳି ଅଭାବ ଅନାଟନର ସଂସାର ଭିତରେ ତୁ ହନ୍ତସନ୍ତ ନହୁଅ । ମୋ ସ୍ଵପ୍ନକୁ ଆଜି ତୁ ସାକାର କରିପାରିଛୁ । ନିଜ ଗୋଡରେ ନିଜେ ଠିଆ ହୋଇ ଗୋଟିଏ ନୁହେଁ ଦୁଇ ଦୁଇଟା ବାଇକ କିଣିପାରିଛୁ । ନିଜେ ଖୁସିରେ ରହି ଆମକୁ ବି ଖୁସିରେ ରଖିପାରିଛୁ । ତୋ ଭଳି ପୁଅଟିଏ ପାଇ ମୁଁ ଧନ୍ୟ ହେଇ ଯାଇଛିରେ ଶିବ । ତୋ ଭଳି ପୁଅଟିଏ ସଂସାରରେ ସବୁ ବାପା ମାଆ ମାନଙ୍କୁ ମିଳୁଥାଉ । ବାପାଙ୍କଠୁ ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ଆନନ୍ଦରେ ମୋ ଆଖି ଲୁହରେ ଛଳ ଛଳ ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ବାପା ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରେ ପକାଇଥିବା ସମ୍ବଲପୁରୀ ଗାମୁଛାଟିରେ ମୋ ଆକ୍ଷିର ଲୁହକୁ ପୋଛି ପକାଉଥାନ୍ତି । ଆଉ ଡେରି ନକରି ଜଗନ୍ନାଥ ଦର୍ଶନ ନିମନ୍ତେ ବାହାରି ପଡିଲୁ... । ମଙ୍ଗଳାଯୋଡି, ଟାଙ୍ଗି, ଖୋର୍ଦ୍ଧା ଦୂରଭାଷ : ୮୨୬୦୧୯୧୪୬୫
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ । ଅନାଥ ଲୋକଙ୍କର ନାଥ ।। ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ବାସୁଦେବ । ଭକତ ଜନଙ୍କ ବାନ୍ଧବ ।। ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ହୃଷୀକେଶ । ଭକତ ଜନଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ।। ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ୱରୂପୀ । ସକଳ ହୃଦେ ଅଛ ବ୍ୟାପି ।। ତୁ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥତି ଲୟ କରୁ । ଆବର ଗର୍ଭରେ ସଂହରୁ ।। ଅଶେଷ କୋଟି ବସୁନ୍ଧରୀ । ତୋହର ଗର୍ଭେ ଛନ୍ତି ପୁରି ।। ଚଉଦ ଭୁବନେ ଯା କିଣା । ଏ ସର୍ବ ତୋହର ରଚନା ।। ତୁ ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ବିଷ୍ଣୁ ତୁହି । ତୋ ବିନୁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ ।। ସୃଷ୍ଟି ତୋହର ଖେଳଘର । ଅଶେଷ ମାୟା ତୋ ଆବର ।। ତୋହର ନିଶ୍ୱାସ ମରୁତ । ଦେବେ ହୋଇଲେ ତହୁଁ ଜାତ ।। ତୁହିଟି ଅଗ୍ନି ଦେବ ଇନ୍ଦ୍ର । ନୟନୁ ଜାତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ।। ଭୁଜରୁ ଅନନ୍ତ ମୂରତି । କଣ୍ଠରୁ ଜାତ ସରସ୍ୱତୀ ।। ସଦା ଚଞ୍ଚଳ ନିଦ୍ରା ନାହିଁ । ଏ ରୂପେ ଶୂନ୍ୟେ ଅଛୁ ରହି ।। ଅଶେଷ ତୋହର ମହିମା । କେ ଜାଣିପାରେ ଗୁଣସୀମା ।। ତୋ ନାମ କରୁଥିଲେ ଲୟ । କୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାପ କ୍ଷୟ ।। ନାମ ଘୋଷିଲେ ସର୍ବସିଦ୍ଧି । ଖଣ୍ଡଇ ରୋଗ ଶୋକ ଆଦି ।। ଆରତ ଭଞ୍ଜନ ତୋ ବାନା । ଆତଙ୍ଗ କାଳେ ବଜ୍ର ସେହ୍ନା ।। ହୋଇଲୁ ଦଶ ଅବତାର । ନାଶିଲୁ ଅବନୀର ଭାର । ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳୁ । ତୁ ନାଥ ପରମ ଦୟାଳୁ ।। ତୁ ଅଟୁ ଦରିଦ୍ରର ଧନ । ତୋ ପାଦେ ରହୁ ମୋର ମନ ।। ସତୀ ଯୁବତୀଙ୍କର ମନେ । ନିଜର ସ୍ୱାମୀ ଥାନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ।। ସେହି ପ୍ରକାରେ ମୋର ମନ । ତୋ ପାଦେ ରହୁ ଭଗବାନ ।। କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ । କମଳ ଚରଣକୁ ଆଶ ।। ଅତିବଡି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ
ନୀରବ ଝଡ
ନୀରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା କହି ଯେ ହୁଏନା ଜଳାଏ ସାରା ଅନ୍ତର ନୀରବ ମଣିଷ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି ପାଲଟି ଯାଏ ପଥର । ନୀରବ ରହିଛି ବୋଲି ଯେ ତାହାକୁ ଭାବନି ନିର୍ଜୀବ ଟିଏ କେମିତି ଜୁଝୁଛି ନିଜ ସହ ନିଜେ ବୁଝିକି ପାରିବ କିଏ ? ନୀରବର ଝଡ ଭାଙ୍ଗେ ହୃଦ ବାଡ଼ ତରଳେ କଠିନ ଶିଳା ଦୁନିଆର କେତେ ସହି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସ୍ନାୟୁରେ ଉଠଇ ବିଳା । ରହିଛି ନୀରବ ବୋଲି ନ ଭାବିବ ପଥରରେ ଗଢ଼ା ଦେହ ନୀରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୁଃଖର ଖଜଣା ମାପିହୁଏ ନାହିଁ କୋହ । ବରଣ କରିଛି ନିଜକୁ ହରେଇ ପିନ୍ଧିଛି ମୁକର ବସ୍ତ୍ର ଅସୁବିଧାର ଯେ ସମାଧାନ ବୋଲି ନୀରବ ବାଛିଚି ଅସ୍ତ୍ର । ଝରଣା ପରିକା ବହୁ ଥିବ କୋହ ଚିରିଦେଖ ତାର ଦେହ ଶକ୍ତ ଶରୀରରେ ନୀରବର ଝଡ଼ ଝରାଉ ଥିବ ଯେ ଲୁହ । ଡମ୍ବରୁର ତାଣ୍ଡବ ଶବ୍ଦ ତା ଦେହେ ଅହରହ ବାଜୁଥିବ ଦୁଃଖ, ଯାତ୍ରଣାରେ ରକ୍ତ କଣିକା ଯେ ଜଳ ରୂପ ନେଉଥିବ ।।
ଅଫେରା ମଧୁପ
ପ୍ରେମକୁ ଯାଚିଲି ସିନ୍ଦୁର ଟୋପାଏ ପ୍ରେମିକା କହିଲା ନା ଥାଉ, ଟିକିଲିର ମଜା ସିନ୍ଦୁରରେ ନାହିଁ କିଛିଦିନ ବିତି ଯାଉ ॥ ପ୍ରେମିକା ମାଗୁଛି ଏଇନେ ସିନ୍ଦୁର ଭ୍ରମରଠୁ ମଧୁ ଶୋଷି, ବାସି ଫୁଲ କେବେ ପୂଜା ହୁଏ ନାହିଁ କହିଲି ମୁଁ ମୁରୁକି ହସି ॥ କହୁଛି ସରାଗେ ଗରଭେ ରଖିଛି ଆମ ପୀରତିର ସନ୍ତକ, ମଧୁ ଶୋଷି ନେଇ ଗଲାପରେ ଫେରି ଆସେ ନାହିଁ ମଧୁପ ॥
ଆଧୁନିକ ଶ୍ରବଣ କୁମାର
ବଦଳିଲା ଯୁଗ ବଦଳିଲା ଭାବ ବଦଳିଲା ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ ମାତାପିତା ଆଜି ବୃଦ୍ଧକାଳେ ବସି ଆଖିରୁ ଝରାନ୍ତି ଲୁହ ॥ ଅନ୍ଧର ଲଉଡି ଭାବିଥିଲେ ଦିନେ ଜନ୍ମ ଦେଇ ପୁଅଝିଅ ଯେ ଯାହା ବାଟରେ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିଲେ ବୁଝିଲେନି ଘର ଦୁଃଖ ॥ ଯେଉଁ ଘର ଦିନେ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ପରି ହସଖୁସି ବାଣ୍ଟୁଥିଲା ସଫଳ ଜୀବନ ପାଇ ସେ ସନ୍ତାନ ସବୁକିଛି ଭୁଲିଗଲା ॥ ସନ୍ତାନ ପାଇଁ କି ଯେତିକି ଖଟିଲେ ଜୀବନକୁ ମୂର୍ଚ୍ଛି ଦେଇ ନ ଖାଇ ନ ପିଇ ସଞ୍ଚିଲେ ସମ୍ପତ୍ତି ହେଲେ ବୁଝିଲେନି କେହି ॥ ପିତାମାତା ପରା ଚଳନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ବୁଝୁନି ସ୍ୱାର୍ଥୀ ମଣିଷ ରକ୍ତର ହୋଇ କି ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇଁ ସେ ଭୁଲିଯାଏ ତାଙ୍କ କ୍ଳେଶ ॥
ଟିକି ଝରଣା
ଟିକି ଝରଣାରେ ଟିକି ଝରଣା ଶବଦ ତୋହର କି ମନ ଜିଣା । ପରବ କନ୍ଦରୁ ତୋହର ଜାତ କାନନ ରାଣୀର ତୁହି ପଣତ । ତୋ' ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ଏଇ ମରତ ତୋ' ଶୀତଳ ଜଳ ମଧୁ ଅମୃତ । କାହିଁ କେତେ ଦୂର ତୁ ବୋହିଯାଉ କେତେ ଜୀବଙ୍କର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟାଉ । ଏହି ସକାଶରେ ତୋ'ର ଜନମ ତୋ ପାଖରେ ନାହିଁ ଜାତି ଧରମ । ସେ ଲାଗି ଝରଣା କୋଟି ସଲାମ ତେଣୁ ତୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପରମ ପ୍ରେମ । ବୃକ୍ଷ ଲତା ରାଜି ତୋର ପରଶେ ଦିଶନ୍ତି ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର ବେଶେ । ନଦ ନଦୀ ନାଳ ଦେହରେ ଯାଇ ମିଶୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଜଳ ସମ୍ପଦ ବହି । ବିଧାତା ବିଶିଷ୍ଟ ଗୁଣଟି ଦେଇ ଗଢିଛିରେ ତୋତେ ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ । ଟିକି ଜୀବନେ ତୋ ବଡ଼ ପରାଣ ସେଥିପାଇଁ ତୁହି କେଡେ ମହାନ । ଝରଣା ମାଳିନୀ ଭାରତ ମାଆ ନଦନଦୀ ଯହିଁ ସୁନା ପାନିଆ । ଯାହା ନାହିଁ ଆମ ଭାରତ ଦେଶେ ମିଳିବ କି କାହିଁ ଦୂର ବିଦେଶେ !
ପଦ୍ମ ପତ୍ରରେ ଜୀବନ
ଆଧୁନିକ ଜୀବନର ବ୍ୟର୍ଥତା, ଏକାକୀତ୍ୱ ବୋଧ ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟାକୁ ନେଇ, ସାମ୍ପ୍ରତିକ ମଣିଷର ମନକୁ ବିଶ୍ଲେଷଣ କଲେ ସତ୍ୟକାମ ମିଶ୍ରଙ୍କ ଜୀବନ କରୁଣ, ମଧୁର ଇତିବୃତ୍ତି ଜୀବନ, ଜୀବିକାଗତ ବୃତ୍ତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦାରୁଣମୟ । ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଚକ୍ଷୁରେ ଜଗତିକ ସଂସାରର ନିତ୍ୟ ବ୍ୟବହାରରେ ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଉଥିବା ବେଳେ ଅନ୍ୟ ଚକ୍ଷୁରେ ସେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜାଗରଣର ମାର୍ଗ ସନ୍ଧାନ କରନ୍ତି । ଜୀବନର ଏଇ ଦୁଇ ମାର୍ଗକୁ ଦେଖାଇବାକୁ ଯାଇ ଏକପକ୍ଷରେ ନାରୀଟିଏ ସଂସାରକୁ ଲୋଡ଼ା ତା'ର ଶରୀରଟେ ଲୋଡ଼ା ଦିଅ ତାକୁ । ସାଂସାରିକ ଜଂଜାଳର କୋଳାହଳ ବି ଆବଶ୍ୟକ । ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷେ ଲୌକିକ ଜଗତରୁ ଉପରକୁ ଉଠିବାର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବାସନା । ଏଇ ଦୁଇ ବିପରୀତ ଧର୍ମୀ ଚିନ୍ତାଧାରର ଅଦ୍ଭୁତ ସମନ୍ଵୟ ହେଉଛି ସତ୍ୟକାମ ମିଶ୍ରଙ୍କର ଜୀବନ । ସାତ ପ୍ରାଣୀ କୁଟୁମ୍ବକୁ ନେଇ ସୀମିତ ରୋଜଗାରରେ ପରିବାର ଚଳାଇବା ଅନେକ କଷ୍ଟ ହୋଇପଡ଼ିଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ସତ୍ୟକାମ କେବେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ନାହାନ୍ତି । ମାସର ଅଧିକାଂଶ ସମୟ ଉଧାର କରଜରେ ଚାଲୁଥାଏ । ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ନ୍ତି ଶ୍ରାବଣୀ । ସତ୍ୟକାମ ବୁଝାଇ ଦିଅନ୍ତି, ଏତେ ବଡ଼ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ସ୍ଥାବର, ଜଙ୍ଗମ, କୀଟ, ପତଙ୍ଗ, ପ୍ରାଣୀଜଗତ ଓ ମଣିଷ ଜଗତକୁ ଯୋଉ ବିଶ୍ଵନିୟନ୍ତା ରହିବା, ଖାଇବା ପିଇବାର ବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରିଛନ୍ତି ସେ କଣ ଆମ କଥା ବୁଝିବେନି । ତୁମେ ଥରେ ତାଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସ କର ଦେଖିବ ଆମର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନାହିଁ । ଶ୍ରାବଣୀ ଚୂପ ରହନ୍ତି । ବଡିଭୋରରୁ ସତ୍ୟକାମ ଫୁଲ, ଚନ୍ଦନ, ଧୂପକାଠି ଓ ପାଣି ଢାଳଟିଏ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ପାଖ ସହରକୁ ବାହାରି ଯାଆନ୍ତି । ଅଧିକାଂଶ ଦୋକାନରେ ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ ଧୂପ ଦେଇ ପୂଜା କରନ୍ତି । ତା ବ୍ୟତୀତ ନୂଆ ଗାଡ଼ିମଟର ପୂଜା, ସହରରେ ଚାଲୁଥିବା ଗାଡ଼ିମଟରରେ ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ ଧୂପ ଦେଇ ଯେତିକି ପଇସା ପାଆନ୍ତି, ସନ୍ଧ୍ୟା ପୂର୍ବରୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି । ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଗାଁ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମନ୍ଦିରରେ ପୂଜା ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତୀ କରନ୍ତି । ଗାଁର ଅଧିକାଂଶ ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ପୁରୁଷ ଲୋକ ଆଳତୀ ସମୟରେ ଏକାଠି ହୋଇ ଆଳତୀ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତି । ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମନ୍ଦିର ତରଫରୁ ସତ୍ୟକାମଙ୍କୁ କିଛି ମାସିକ ପାଉଣା ମିଳେ । ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସେବାରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ କରି ସେ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ମଣି ଅପାର ଆନନ୍ଦ ଉପଲବ୍ଧି କରନ୍ତି । ବଡପୁଅ ଗୌତମ ଗ୍ରାମ୍ୟ ବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ଶିକ୍ଷା ସମାପ୍ତ ଅନ୍ତେ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ଶ୍ରାବଣୀ ସତ୍ୟକାମଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରିଲା । ନିଜର ଆର୍ଥିକ ସ୍ୱଚ୍ଛଳତାର ଅଭାବ ଦେଖାଇ ସତ୍ୟକାମ ଗୌତମର ପାଠପଢାର ଡୋରି ବାନ୍ଧିଦେଲେ । ଏଣିକି ଗୌତମ ପିତାଙ୍କ ସହ ପାଖ ସହରକୁ ଯାଇ ପିତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଲା । ଦୈନିକ ରୋଜଗାର ସାମାନ୍ୟ କିଛି ବଢିଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ଶ୍ରାବଣୀର ମନରେ ସୁଖ ନଥିଲା । ତା'ର ସ୍ୱପ୍ନ ନଭଚୁମ୍ବି ଥିଲା । ଆର୍ଥିକ ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖି ସେ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଚୂପ ରହିଲା । ଶ୍ରାବଣୀର ଅନୁରୋଧରେ ରାମହରି ସାର ଗୌତମକୁ ସଙ୍ଗୀତ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରାବଣୀର ଇଛା ଗୌତମ ସଙ୍ଗୀତ ଶିଖିଗଲେ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମନ୍ଦିରରେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତୀ ପରେ କିଛି ଭଜନ ଜଣାଣ ଗାଇବ । ଯଦି ଭଲ ଗାଇଲା ତେବେ ରାମହରି ସାର ଙ୍କ ସହ ସହରକୁ ଯାଇ କିଛି ରୋଜଗାର ବି କରିପାରିବ । ଗୌତମ ମନ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ସଙ୍ଗୀତ ଶିଖିଲା । ରାମହରି ସାର ବି ତା'ର ଆଗ୍ରହକୁ ଦେଖି ଅଧିକ ସମୟ ଦେଇ ସଙ୍ଗୀତ ଶିଖାଇଲେ । ଏମିତି ଦିନ ବର୍ଷ ଗଡିଚାଲିଲା । ଏଇ ଭିତରେ ଗୌତମ ସଂଗୀତ ଶିକ୍ଷାର ଶେଷ ପରୀକ୍ଷାରେ ଭଲ କରି ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲା । ଶ୍ରାବଣୀ ମନରେ କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ସେ ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇଗଲା । ସତ୍ୟକାମଙ୍କ ମନରେ ଅନେକ ଖୁସି । ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦତଳେ ମୁଣ୍ଡିଆମାରି କୃତଜ୍ଞତାରେ କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦୁଥାନ୍ତି । ଆଖିରୁ ତାଙ୍କର ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ ଧାର ଧାର ହୋଇ ବୋହିଯାଉଥାଏ । ଏବେକୁ ରାମହରି ସାର ଗୌତମକୁ ସଙ୍ଗରେ ନେଇ ପାଖ ସହରରେ ହେଉଥିବା ଭଜନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଗାଇବାର ସୁଯୋଗ ଦେଲେଣି । ତା' ଭଜନ ଶୁଣି ଶ୍ରୋତାମାନେ କରତାଳିରେ ତାକୁ ଉଚ୍ଚ ପ୍ରଶଂସିତ କରୁଥାନ୍ତି । ଗୌତମ ଘରକୁ ଫେରି ମା କୁ ସମସ୍ତ କଥା କୁହେ । ଶ୍ରାବଣୀ ଆଖିରୁ ଲୁହଝରି ଯାଏ । ଏବେ ସତ୍ୟକାମଙ୍କ ପରିବାରର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା ଟିକେ ସୁଧୁରିଲାଣି । ଶ୍ରାବଣୀ ମନ ବି ବହୁତ ଖୁସି । ଆଜିକୁ ଦୁଇଦିନ ହେଲାଣି ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଜ୍ଵର । ରାତି ହେଲେ ଜ୍ଵର ଅଧିକ ହେଉଛି । ଗାଁ ବୈଦ୍ୟ ଦୁଇ ଓଳି ଆସି ଶ୍ରାବଣୀର ନାଡୀ ଦେଖି ଓଷୁଅ ଦେଇ ଯାଆନ୍ତି । ସତ୍ୟକାମ ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଛଡା ତୁଳସୀ ଆଣି ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଦିଅନ୍ତି । ଜ୍ୱର ଛାଡିବାର ନାଁ ଧରୁନି । ଗାଁ ସାରା ସବୁଲୋକ ବ୍ୟସ୍ତ । କହିଲେ, ସତ୍ୟକାମ ତୁ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାରୁଚୁ ସରକାରୀ ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ନେଇ ଯା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସତ୍ୟକାମ ରିକ୍ସାରେ ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେଇଗଲେ । ଡାକ୍ତର ଯନ୍ତ୍ର ପକାଇ ସବୁ ପରୀକ୍ଷା କରି ଟିକେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଔଷଧ ଲେଖିଦେଲେ । ଗୌତମ ବଜାର ଯାଇ ଔଷଧ ଆଣିଲା । ରାତିରେ ବୋଉ ପାଖେ ରହିଲା । ରାତି ଅଧକୁ ଶ୍ରାବଣୀର ଜ୍ୱର ଅଧିକ ହେଲା । ସକାଳେ ଡାକ୍ତର ଦେଖି ପୁଣି ଔଷଧ ଲେଖିଦେଲେ । ଶ୍ରାବଣୀର ଦେହ ଖରାପ ହେବାଦିନୁ ବାପପୁଅ ବଜାରକୁ ଯାଇପାରୁନଥାନ୍ତି । ଯାହା ପଇସାପତ୍ର ଥିଲା ସବୁ ସରିଗଲାଣି । ଡାକ୍ତରଙ୍କ ଔଷଧ ତାଲିକା ଧରି ଗୌତମ ଦୋକାନକୁ ଗଲା । ଏଥରକ ଡାକ୍ତର ୩ ହଜାର ଟଙ୍କାର ଦାମୀ ଔଷଧ ଲେଖିଛନ୍ତି । କିଛି ଟଙ୍କା ନାହିଁ । ବ୍ୟସ୍ତ ହେଇ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ି ଗଲା । ଗୌତମ ଠାରୁ ସବୁଶୁଣି ସତ୍ୟକାମ ବୁଦ୍ଧିଶୁନ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ଏଣେ ଔଷଧ ଆସିବାର ଡେରି ଦେଖି ଡାକ୍ତର ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡିଲେଣି । ପୁଅକୁ ବାକିରେ ଔଷଧ ଆଣିବାକୁ କହି ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଯୁଗଳ ମୂର୍ତ୍ତୀ ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ ସତ୍ୟକାମ । ହଠାତ ତାଙ୍କ ମନରେ କଣ ହେଲା କେଜାଣି, ବେକରେ ପକାଇଥିବା ଗାମୁଛାକୁ ଖୋଲି ଦୁଇ କାନୀକୁ ଧରି ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭିକ ମାଗିଲେ । କହିଲେ ଆପଣତ ପୂର୍ଣ୍ଣ, ପୂର୍ଣ୍ଣିରୁ ଯେତେନେଲେ ବି ଆପଣ ସେମିତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ରହିବେ । ମୋ ଗୁହାରୀ ଟିକେ ମଞ୍ଜୁର କରନ୍ତୁ । ଏଇ ସମୟରେ ଗୌତମ ଧଇଁ ସଇଁ ଆସି ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦି କହିଲା ବାପା... 'ବୋଉ ଚାଲିଗଲା' । ନିର୍ବାକ ହୋଇଗଲେ ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟିଗଲେ ସତ୍ୟକାମ । ଗୌତମ ବାପାଙ୍କୁ ହଲାଇ ଦେଇ କହିଲା, 'ବାପା ଆସ ଡାକ୍ତରଖାନା ଯିବା' । ସତ୍ୟକାମ ପ୍ରକୁସ୍ଥିତ ହୋଇ ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କହିଲେ ଶେଷରେ ମୋତେ ଭିକ ମଗାଇଦେଲ । ମୋ ବିଶ୍ୱାସ ଭାଙ୍ଗି ଦେଲ । ଶ୍ରାବଣୀ ଚାଲିଯିବା ପରେ, ସତ୍ୟକାମ ଚୁପଚାପ ହୋଇଗଲେ । ପାଖ ବଜାରରକୁ ଆଉ ଗଲେନି । କେବଳ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମନ୍ଦିର ଯାଇ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତୀ ସାରି ଘରକୁ ଫେରି ଆସନ୍ତି । ଗୌତମ ଉପରେ ଏବେ ଘର ସମ୍ଭାଳିବା ଦାୟୀତ୍ୱ ଟିକେ ଅଧିକ ହେଲାଣି । ବାପାଙ୍କ ନୀରବତା ତାକୁ ବହୁତ କଷ୍ଟ ଦଉଚି । ଥରେ ବାପାଙ୍କୁ କହିଲା, ତୁମେ କିଛି ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇ ବୁଲାବୁଲି କରି ଆସିଲେ ତୁମ ମନର କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଅନ୍ତା । ସତ୍ୟକାମ କହିଲେ ପଇସା କୋଉଠୁ ଆଣିବି । ଗୌତମ କହିଲା ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା ସେକଥା ମୁଁ ବୁଝିବି । ତା'ପର ଦିନ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଗଣରେ ଏକ ଭଜନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ହେଲା । ରାମହରି ସାର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କଣ୍ଠଶିଳ୍ପୀ ସହ ଗୌତମ ଏ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ଯୋଗଦେଲା । ବାପାଙ୍କୁ କହିଲା ଏ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଦେଖି ଯିବାପାଇଁ । ସତ୍ୟକାମ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆଳତୀ ସାରି ଅପେକ୍ଷା କରି ବସିଲେ । ଜଣଙ୍କ ପରେ ଜଣେ ସୁମଧୁର କଣ୍ଠରେ ଭଜନ ଗାଉଥାନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଗୌତମ ନାମ ଡକା ହେଲା, ସତ୍ୟକାମ ନିଜକୁ ସଜାଡି ହୋଇ ଚାହିଁ ରହିଲେ । ଗୌତମ ଗାଇଲା... ଯମୁନା କୂଳେ ତମାଳ ବନେ ବସନ୍ତ ଆସିଛି ଛପିଛପି ଆସ ହେ ଶ୍ୟାମ ସଖୀର ରାଣ ଉତ୍ତଳା ହେଲାଣି ରାଧାରାଣୀ କି ମଧୁର ତା ସ୍ୱର ! ସଭିଙ୍କ ଆଖିରୁ ଲୁହଝରିଗଲା... ଭଜନଟି ସରିବା ମାତ୍ରେ ଗୌତମ ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦି ପକେଇଲା । ମାଆ କଥା ତା'ର ମନେ ପଡିଗଲା । ଆଜି ଯଦି ତା' ମାଆ ବଞ୍ଚି ଥାଆନ୍ତା, କେତେ ଖୁସି ହୋଇ ନଥାନ୍ତା ସତେ । ତା' ମାଆର ଇଛା ପୂରଣ କରି ପାରିଥିବାରୁ ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦତଳେ ମୁଣ୍ଡିଆମାରି କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇଲା । ସତ୍ୟକାମ ଲୁଚେଇ ଲୁଚେଇ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛୁଥାନ୍ତି । ଶ୍ରୋତାଙ୍କ ଅନୁରୋଧରେ ଗୌତମ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଗୀତ ଗାଇବାର ସୁଯୋଗ ପାଇଲା । ଏଥରକ ସେ ଗାଇଲା... ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବଂଶୀ ଧ୍ୱନି ଶୁଣି ଥକିତ ହେଲେ ଯମୁନା ପାଣି.. ଏ ଗୀତରେ ସମସ୍ତ ଶ୍ରୋତା ଭାବବିହ୍ଵଳ ହୋଇ କରତାଳିରେ ମଞ୍ଚ ଦୋହଲାଇ ଦେଲେ । ସତ୍ୟକାମ ଆଉ ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସିଧା ଘରମୁହାଁ ହୋଇ ଚାଲି ଆସିଲେ । ଭଜନ ସରିବା ପରେ ଗୌତମ ଘରକୁ ଆସିଲା । ଦେଖିଲା ବାପା ଏବେ ବି କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ଗୌତମକୁ କହିଲେ ତୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଭଜନ ଗାଇଲୁ । ସତରେ ତୋ' ମାଆ ଆଜି ଥିଲେ କେତେ ଯେ ଖୁସି ହୋଇଥାନ୍ତା... ତା ମୁଁ ଭାବିପାରୁନି । ଏଇ ଭିତରେ କିଛି ଦିନ ବିତିଯାଇଛି । ଗୌତମ ବାପାଙ୍କୁ ବୁଝାସୁଝା କରି ବୃନ୍ଦାବନ ପଠାଇ ଦେଇଛି । ସତ୍ୟକାମ ଏବେ ବୃନ୍ଦାବନରେ । ଆଜି ବାଙ୍କବିହାରୀଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ଗଲେ । ଏକି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ବାଙ୍କବିହାରୀ ତାଙ୍କ ସିଂହାସନରୁ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସତ୍ୟକାମ ସେ ସ୍ଥାନରେ ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଆଖିକୁ ଯେତେ ମକଚି ଗାମୁଛାରେ ପୋଛିଲେ ସୁଦ୍ଧା ଶ୍ରାବଣୀ ଛଡା ସେ ଆଉ କିଛି ଦେଖି ପାରୁନାହାନ୍ତି । କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥାନ୍ତି, ହେ ଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର ମୋର ଆଜି ଏକି ଦଶା । ତୁମ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟକୁ ଦେଖି ଶ୍ରାବଣୀର ଦୁଃଖ ଭୁଲିବା ପାଇଁ କେତେ ଯେ ବ୍ୟର୍ଥ ଅର୍ଥ ଓ ଶ୍ରମ କରି ତୁମର ସେ ଦିବ୍ୟ ଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ଆସିଥିଲି, ଏ ସବୁ କଣ ମୋର ବୃଥା ହୋଇଗଲା କହି କଇଁକଇଁ କାନ୍ଦୁଥାନ୍ତି । ସତ୍ୟକାମ ଅନୁଭବ କଲେ, କେହି ଜଣେ ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରେ ହାତ ପକାଇଦେଲେ । ପଛକୁ ବୁଲି ଦେଖିଲେ ଜଣେ ସାଧୁ ମହାତ୍ମା ତାଙ୍କୁ ଚାହିଁ ହସୁଛନ୍ତି । ସାଧୁ ସତ୍ୟକାମଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, ତୁମେ ବାଙ୍କବିହାରୀଙ୍କୁ ଦେଖି ଏତେ ଭାବ ବିହ୍ଵଳ ହୋଇଯାଉଚ । ସତ୍ୟକାମ କହିଲେ, ନା ମହାରାଜ ମୁଁ ବାଙ୍କବିହାରୀଙ୍କୁ ଜମା ଦେଖିପାରୁନି । ତାଙ୍କ ସିଂହାସନ ଉପରେ ମୁଁ ମୋର ମୃତା ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ହିଁ ଦେଖିପାରୁଛି । ମୋର ଏ ବିଲକ୍ଷଣ କାହିଁକି ଘଟୁଛି ମହାରାଜ । ସାଧୁ ମହାରାଜ ସତ୍ୟକାମଙ୍କୁ ମନ୍ଦିର ବାହାରକୁ ଆସିବାକୁ ଇସାରା ଦେଲେ । ସତ୍ୟକାମ ସାଧୁଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଆସିଲେ..। ସତ୍ୟକାମଙ୍କ ଠାରୁ ସମସ୍ତ ବୃତାନ୍ତ ଶୁଣିସାରିବା ପରେ ସାଧୁ କହିଲେ, ନିଜ ଦୁର୍ବଳ ଚେତନାର ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଆଲୁଅରେ ମଣିଷ ସବୁ ପରିସ୍ଥିତିର ମୂଲ୍ୟାୟନ କରେ । ସେ ପ୍ରତାରିତ ହୁଏ । ଅଜ୍ଞାନ ମଣିଷ ପ୍ରାୟତଃ ଭଗବାନଙ୍କ କରୁଣାକୁ ନିଜର ହିସାବି ଜ୍ଞାନର ତରାଜୁରେ ମପାମପି କରି ନିଜର ଅକ୍ଷମତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସେ କରୁଣା ତାର ପ୍ରାପ୍ୟ ନୁହେଁ ବୋଲି ଫେରାଇ ପକାଏ, ଯାହା ତୁମ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସମ୍ଭବ ହୋଇଛି । ହତାଶାରେ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ସତ୍ୟକାମ ସାଧୁଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ମୁଁ କଣ ବଙ୍କବିହାରୀଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ଅବଶ୍ୟ ପାଇବେ, ଯେତେବେଳେ ଏ ମାୟା ଅନ୍ଧକାରରୁ ଆଲୋକ ଆଡେ ଯିବାର ପ୍ରୟାସ କରିବେ । ମହାରାଜ ମୁଁ ମୋ ଜୀବନରେ କାହାରି ଅନିଷ୍ଟ କରିନାହିଁ । ମୋ ଦ୍ୱାରା ଯାହାକୁ ଯେତିକି ସାହାଯ୍ୟ କରିବା କଥା କରିଛି । କାୟମନବାକ୍ୟରେ ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସେବାରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ କରିଦେଇଛି । ଆଜି ଏ ଦଶା ମୋର କାହିଁକି ହେଲା । ସାଧୁ କହିଲେ, ସ୍ଥୂଳ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ନୁହେଁ ତହିଁ ପଶ୍ଚାତରେ ଥିବା ଚେତନା ହିଁ ପ୍ରକୃତ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରେ । କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ପବିତ୍ର ଓ ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା ମନେକରୁଥିବା ନୀତି ସର୍ବସ୍ଵ ମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଏହା ଏକ ବିଦ୍ରୁପ । ତୁମେ ଏକ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବ୍ୟକ୍ତି ମୋ କଥା ସହଜରେ ବୁଝି ପାରୁଥିବ । ଆଛା କହିଲ, ତୁମେ ସତରେ ତୁମ ସ୍ତ୍ରୀ ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲ ? କି କଥା କହୁଛନ୍ତି ମହାରାଜ ! ତା' ବିନା ମୋ ଜୀବନ ଅନ୍ଧାର । ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ତା' ବିନା ମୋର ବଞ୍ଚିବା ସମ୍ଭବ ହେଉଥିଲା ନା ଏବେ ହଉଚି । ସାଧୁ କହିଲେ, ତୁମେ ଯାହା କହୁଛ ତା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଶ୍ରାବଣୀ ବୋଇଲେ ତୁମେ ଯାହା ବୁଝ ତୁମେ ତାକୁ ହିଁ ଭଲ ପାଉଥିଲ । ପ୍ରକୃତରେ ଶ୍ରାବଣୀ ବୋଇଲେ ଶ୍ରାବଣୀ ଯାହା ତାର ସତ୍ତାକୁ ତୁମେ ଭଲ ପାଉ ନଥିଲ । ଶ୍ରାବଣୀର ଚେହେରା, ତା'ର ହସ, ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଓ ତା'ର କର୍ମଚାତୁରୀ ଏ ସବୁର ସମାହାରରେ ତୁମେ ତୁମ ନିଜ ଧାରଣାରେ ନିର୍ମିତ ଏକ ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲ । ଆଉ ତୁମ ଅଜ୍ଞାତସାରରେ ନିଜର ବହେ କଳ୍ପନାର ଖାଦ ମିଶାଇ ଶ୍ରାବଣୀକୁ ଭଲ ପାଉଚ ବୋଲି ଭାବି ସଂସାରିକ ମଣିଷଟେ ପାଲଟି ଯାଇଛ । ପ୍ରେମ ତ ଅଦୃଶ୍ୟ ଅଟେ । ପ୍ରେମରେ ମୋହ ହିଁ ଦୃଶ୍ୟମାନ ଅବସ୍ଥାରେ ଥାଏ । ମୋହ ବିହୀନ ପ୍ରେମ ହିଁ ଚିରନ୍ତନ । ତେଣୁ ତୁମେ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ସୁଦ୍ଧା ସଂସାରରୁ ବାହାରି ପାରିବନି । ତୁମେ ତୁମ ଛାଇକୁ ତୁମ ଶରୀରରୁ ଅଲଗା କରିପାରିବ କି ? ତୁମେ ଅଛ ବୋଲି ତୁମ ଛାଇ ଅଛି । ସେମିତି ସଂସାର ବି ତୁମ ସହ ଅଛି । ତୁମେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଦିଗକୁ ଆଗେଇଲେ ଏଇ ଛାଇ ରୂପକ ସଂସାର ଉପରଦେଇ ଆଲୋକ ନିକଟକୁ ଯିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ତୁମେ ଯେତିକି ଆଲୋକର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ହେବ ଛାଇ ତୁମଠାରୁ ସେତିକି ଦୁରେଇ ଦୁରେଇ ଯିବ । ତୁମେ ଦେଖିବ ଦିନେ ସଂସାର ରୂପକ ଛାଇ ଓ ଶ୍ରାବଣୀର ଚିନ୍ତା ତୁମକୁ ନେଇ ଦିବ୍ୟ ଆଲୋକ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେବ । ସେତେବେଳେ ତୁମେ ସେଇ ଚିନ୍ମୟ ପୁରୁଷଙ୍କ ସାକ୍ଷାତ ପାଇଯିବ । ଥରେ ତାଙ୍କ ସହ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଗଲେ, ନା ସଂସାର ଥିବ ନା ଶ୍ରାବଣୀ ଚିନ୍ତା ଥିବ । କାରଣ ସଂସାର ସତ୍ୟ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତା ସତ୍ୟ ଓ ବ୍ରହ୍ମ ସତ୍ୟ । ସାଧୁଙ୍କ କଥାରେ ସମ୍ମୋହିତ ହୋଇଗଲେ ସତ୍ୟକାମ । ତା'ପର ଦିନ ବାଙ୍କବିହାରୀ ମନ୍ଦିର ଗଲେ । ଦେଖିଲେ ମୁରଲୀ ମନୋହର ବାଙ୍କବିହାରୀଙ୍କୁ ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ଛନ୍ଦରେ ସିଂହାସନ ଉପରେ ବିଜେ ହୋଇଛନ୍ତି । ଆଖିରୁ ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ ବୋହିଗଲା । ପାଦତଳେ ମୁଣ୍ଡିଆଟିଏ ମାରି ସିଧା ଫେରିଆସିଲେ ରହୁଥିବା ଆଶ୍ରମକୁ । ଆଜି ମନେହୁଏ ମୋର ସେ ତଥାକଥିତ ବ୍ୟର୍ଥ, ଅର୍ଥ ଓ ଶ୍ରମ ମୋଟେ ବ୍ୟର୍ଥ ନୁହେଁ । ତାହାଥିଲା ମୂଳଧନ ବିନିଯୋଗ ଜୀବନରେ ଏହି ସାର୍ଥକତାର ଅନୁଭବ ପାଇଁ । ସମଗ୍ର ସାମାଜିକ ସାଫଲ୍ୟ ଯଦି ମୋତେ ଏହି ଅନୁଭବ ଠାରୁ ଦୁରେଇ ରଖିଥାନ୍ତା, ତେବେ ଜୀବନ ହିଁ ହୋଇଥାନ୍ତା ବୃଥା କହିଥିଲେ ସତ୍ୟକାମ । ଆସନ୍ତା କାଲି ସେ ବୃନ୍ଦାବନ ଛାଡି ଗାଁକୁ ଯିବେ । ସତ୍ୟକାମ ଆଜି ଗାଁ ରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲେ । ବୃନ୍ଦାବନରୁ ଫେରି ଦେହ ତାଙ୍କର ଭଲ ରହୁନି । ଥଣ୍ଡା କାଶ ଲାଗି ରହୁଛି । ରାତିହେଲେ କାଶଟା ଅଧିକ ହେଉଛି । ଭଲରେ ଶୋଇ ପାରୁନାହାନ୍ତି । ଗୌତମ ଡାକ୍ତର ଦେଖାଇ ଔଷଧ ଆଣି ଦଉଚି । ଦିନକୁ ଦିନ କାଶ ଅଧିକ ହେଲାଣି । ଗୌତମର ବ୍ୟସ୍ତତା ଦେଖି ସତ୍ୟକାମ ତାକୁ ପାଖକୁ ଡାକି କହିଲେ ତୁ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା । ବାହାର ଦେଶକୁ ଯାଇଥିଲି ସେଠାକାର ପାଣିପବନ ଦେହରେ ଗଲାନି ତେଣୁ ଥଣ୍ଡା କାଶ ହଉଚି । ତୁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହଉଛ । ଭଲ ହୋଇଯିବନି । କାଶ ଅଧିକ ହେଲା ସିନା କିଛି କମିଲାନି । ପାଞ୍ଚ ପୁଅଙ୍କୁ ପାଖକୁ ଡାକି ସତ୍ୟକାମ କହିଲେ ମୋର କଣ ହୋଇଗଲେ ତୁମେମାନେ ବ୍ୟସ୍ତ ହବନି । ବୋଉ ତୁମର ଡ଼ାକିଲାଣି । ସମସ୍ତେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲେ ବାପା ତୁମେ ଏମିତି କଥା କୁହନା । ସତ୍ୟକାମ ଗୌତମକୁ କହିଲେ ତୁ ଗୋଟିଏ ଭଜନ ଗାଇଲୁ ମୁଁ ଶୁଣିବି । ଗୌତମ ଭଜନଟିଏ ଗାଇଲା... ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବଂଶୀ ଧ୍ଵନି ଶୁଣି ଥକିତ ହେଲେ ଯମୁନା ପାଣି. ମୃଗମାନେ ତୃଣ ଚାପିଣ ଧରିଲେ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ତାଙ୍କ ବାଙ୍କ ଚାହାଁଣି ବଂଶୀ ସ୍ଵନ ଆଉ ନବଜା ନବଜା ଶ୍ୟାମଘନ ହେ... ଏଇ ଗୀତ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ସତ୍ୟକାମଙ୍କ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରିପଡିଲା । ଭଲ କହି ସତ୍ୟକାମ ନୀରବ ହୋଇଗଲେ । ଗୌତମ ପଚାରିଲା କଣ ଭଲ ବାପା । ସେ ଆଉ କଥା କହି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ଗୌତମ ପୁଣି ପଚାରିଲା କଣ ଭଲ ବାପା । ସତ୍ୟକାମ ବହୁତ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ସ୍ୱରରେ କହିଲେ ଭଲ ଗା... ତାଙ୍କ ଶରୀର ଧୀରେ ଧୀରେ ନିର୍ଜୀଵ ହୋଇଗଲା । ସବୁ ପୁଅମାନେ ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦି ବାପା... ବାପା... ରଡି ବୋବାଳି ପକେଇଲେ । ସେମାନଙ୍କର ବାପା ଶବ୍ଦ ଯେମିତି ସହସ୍ର ହୃଦୟ ଚମକାଇ ଜଗାଇ ଦଉଚି ସୁସୁପ୍ତ ଆତ୍ମାକୁ । ସେ ଘରର ଛାତ, ଚତୃପାର୍ଶରେ ବୃକ୍ଷଲତା ସବୁ କିଛି ଅତିକ୍ରମ କରି ଯେମିତି ସେ ଆତ୍ମାର ଅଦୃଶ୍ୟ ତରଙ୍ଗ ବ୍ୟାପି ଯାଉଛି ବ୍ୟାପକ ବାତାବରଣ ବ୍ୟାପି...।